Japonia posiada długą i bogatą tradycję sztuki teatralnej w różnych jej formach i odmianach. Jest to niezwykle piękny i godny podziwu element japońskiej kultury, który od stuleci przyciąga ogromną publiczność. Japoński teatr można podzielić na kilka różnych form, które wykształciły się w różnym czasie. Tradycyjnie dzieli się on na 3 podstawowe formy sztuki: Nō(能), Kabuki(歌舞伎), oraz Bunraku(文楽). Są to również najbardziej rozpowszechnione formy występów teatralnych. Przyjrzyjmy się z bliska każdej z nich:
Nō(能)- Ta forma sztuki rozwinęła się w XIV wieku. Znak 能 oznacza talent, umiejętności. Występy teatralne złożone są z tańca i muzyki, a aktorzy noszą maski wyrażające różne uczucia, lub zdradzające czy postać jest np. dobra bądź zła. Tradycyjnie dzieli się on na aż 5 aktów. Kyōgen natomiast pełniło funkcje intermedium i jest to krótka, komediowa forma sceniczna. Teatr Nō możemy również podzielić na trzy kategorie: ganzai Nō(realne Nō), mugen Nō(Nō snu, marzeń) i ryokake Nō(mieszane) . Krótko mówiąc, pierwszy typ przedstawia normalnych ludzi i ich problemy, perypetie. Drugi natomiast jest światem iluzji, pojawiają się w nim postacie z legend, bogowie, demony i duchy. Ostatni, Ryokake Nō jest połączeniem obydwu typów, w jednym akcie mamy ludzkie postacie, a w kolejnym elementy fantazji.
Kabuki(歌舞伎)- Kolejną sztuką teatralną jest Kabuki, który powstał w okresie Edo. Znaki kanji tworzące nazwę Kabuki oznaczają kolejno śpiew, taniec i umiejętności. Kabuki wyróżniają się dużą dynamicznością, a sceneria szybko się zmienia. Aktorzy noszą peruki, oraz makijaż zwany Kumadori. Kolor Kumadori jest różny w zależności od postaci jaką gra aktor, jak również istnieją różne wzory jak namalować kumadori na twarzy aktora. Użyty wzór może dużo powiedzieć o naturze bohatera. Kabuki mogą przedstawiać historyczne wydarzenia, ale też mogą poruszać tematykę chociażby miłości, czy konfliktów moralnych człowieka. Z początku kobiety brały udział w występach, lecz Shogunat zakazał kobietom występować i żeńskie role zostały przejęte przez mężczyzn, znanych jako onnagata(女形). Niezwykle istotną częścią występu aktora jest tzw. Mie, jest to ważny moment w sztuce, gdy emocje postaci są uwznioślone, aktor przyjmuje wyrazistą pozę i na chwilę w niej zastyga skupiając całą uwagę na sobie. W przypadku tego teatru można zwrócić uwagę na dwie ciekawe kwestie. Pierwsza to tzw. Kuroko(黒衣) czyli osoby ubrane na czarno, których zadaniem jest zmiana scenerii, oraz pomoc aktorom w zależności od tego co w danej scenie ma się zadziać. Drugą kwestią jest to, że w niektórych momentach możemy usłyszeć jak ktoś z publiczności coś wykrzykuje. Krzyki te nazywane są kakegoe, zazwyczaj osoby z publiczności wykrzykują Yagō (屋号), czyli np. imię sceniczne aktora, osoby te nazywane są omuko. Jest to robione w bardzo konkretnych momentach występu, służy jako aplauz dla aktora, jest to też forma wsparcie jego występu i zabieg służący wzmocnieniu emocji widzów.
Bunraku(文楽)- Jest to teatr kukiełkowy, pochodzący z XVII wieku z Osaki. Lalki, które odgrywają postacie pierwszoplanowe sterowane są przez aż 3 osoby: Omo-zukai, który kontroluje głowę lalki(jak również twarz), tułów i prawą rękę, hidari-zukai odpowiedzialny jest za ruch lewej ręki, oraz ashi-zukai który steruje nogami. Mniejsze lalki drugoplanowe mogą być kierowane przez pojedyncze osoby. W występie bierze również udział narrator opowiadający historię, a wszystkiemu towarzyszy muzyka. Muzyka w teatrze japońskim tradycyjnie grana jest na instrumencie, który nazywa się shamisen.
Na co warto zwrócić uwagę to fakt, że każdy z tych stylów znajduje się na Liście Reprezentatywnej Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
